İkinci Dünya Savaşı bitmiş, futbol dünyası yine en büyük tertip için bastırmaya başlamıştı. Turnuvanın nihayet tekrar Güney Amerika’da bir ülkeye verilmesi karara bağlandı. Jules Rimet’nin isminin kupaya verilmesinin akabinde Brezilya, 1950 Dünya Kupası’nın mesken sahibi oldu.
Türkiye vazgeçti
Milli Kadromuz birinci elemelerde yer alıyordu. Rakibimiz Suriye’ydi. 29 Kasım 1949’da Ankara 19 Mayıs Stadı’nda Suriye’yi ezip geçiyordu kadromuz. Fahrettin Cansever 3 gol atarken, ona Bülent Eken, Lefter, Erol Keskin ve Gündüz Kılıç eşlik ediyordu. 7-0’ın akabinde Suriye, rövanşı oynamak istemedi. Artık sırada Avusturya vardı. Lakin hala savaş yaralarını sarmaya çalışan Avusturya, kupaya katılmama kararı almıştı. Bir anda otomatikman Dünya Kupası finallerine katılma hakkını kazanmıştık.
Her şey yeterli hoştu, lakin Brezilya’ya gitmek oldukça masraflıydı. Bir orta öteki Avrupa kadrolarıyla gemiyle gidilmesi düşünüldü. Lakin o da 1 ay sürecekti. Sonuçta katılmaktan vazgeçtik.
Lig tarzı turnuva
Sadece 13 grup katıldığı için farklı bir format vardı. 4 kümenin başkanları bir küçük lig oluşturacaktı. Yani birinci ve son sefer resmî bir Dünya Kupası finali olmayacaktı.
200 bin şahsa konut sahipliği yapan Rio de Janeiro’daki Maracana Stadı, açılış maçında Brezilya ve Meksika’yı ağırlıyordu. Brezilya 4-0 kazanarak başlıyordu turnuvaya. 2 gol atan Ademir, daha şimdiden turnuvanın yıldızı olmaya adaydı.
Ama konut sahibi, İsviçre karşısında kasvet yaşadı. Maçın oynandığı Sao Paulo’nun gruplarından gelen oyuncular alana çıkmıştı. Takım değişince 2-2’lik beraberlik geldi.
Yugoslavya ise güçlü takımıyla ikide iki yapmıştı. Yani Brezilya önünde bir beraberlik bile onları küme birincisi yapacaktı. Lakin maça çıkarken Mitiç, başını çıkış tüneline çarptı. Başı sarılırken maç başladı. Brezilya bundan yararlanıp öne geçti. Mitiç’in oyuna dahil oluşu kâfi olmadı. 69’da Zizinho, Brezilya’yı son 4’e sokan golü atıyordu.
ABD’den büyük sürpriz
Futbolun mucidi İngilizler birinci sefer bir Dünya Kupası’na teşrif etmişti. Şili önünde alınan 2-0’lık galibiyet güzelce rahatlatmıştı onları. O denli ya, futbolu bilmeyen Amerika ile oynayacaklardı. Daha çok İspanya maçını düşünüyorlardı. Ne var ki Belo Horizonte’de tarihi bir sürpriz yaşandı. En büyük yıldızı İngiltere 3. Ligi’nde oynamış olan ABD, 38’de Gaetjens’in attığı golle maçı 1-0 kazandı. Bir anda demoralize olan İngiltere, İspanya’ya da 1-0 yenilip turnuvaya veda etti.
3 ekipli kümenin finalinde İsveç, son şampiyon İtalya’yı 3-2 yeniyordu. Fakat İtalya’nın haklı bir mazereti vardı. Ulusal grubun omurgasını oluşturan Torino kadrosunun oyuncuları 1 yıl evvel bir uçak kazasında hayatlarını kaybetmişti. O faciadan sonra toparlanmaları bir mucize olurdu.
Erken kutlamalar
Öte yandan, bizim olmamız gereken kümede Uruguay, Bolivya’yı 8-0 yeniyordu ancak favori olarak gösterilmiyordu.
Final kümesine fırtına üzere girdi Brezilya. Turnuva sonrasında 8 futbolcusunu İtalya’ya gönderecek olan İsveç, bu fırtınaya karşılık veremedi. Skor 7-1’di. Puan kadar averaj da kıymetliydi. Hele bir de İspanya ile Uruguay 2-2 berabere kalınca Brezilya artık şampiyonluk kutlamaları hazırlıklarına başlamıştı.
İspanya önünde de 6-1 kazanıyordu Brezilya. Uruguay son dakikalarda attığı golle İsveç’i 3-2 yeniyor ve bahtını son maça bırakıyordu.
200 bin kişi önünde…
Brezilya bir yıl evvel 5-1 yenmişti Uruguay’ı. Beraberliğin bile yettiği bir maçta kimse zıt bir sonuç beklemiyordu. Yaklaşık 200 bin seyircinin önünde hem de. Uruguaylı futbolcular da atmosferden etkilenmişti, O denli ki Julio Perez, ulusal marşlar sırasında altını ıslatmıştı. Uruguay Futbol Federasyonu Lideri Jacobo bile maç önü konuşmasında futbolculara, “4 gol yemek utanç verici olmaz” diyordu.
Her şeye karşın birinci yarıda güzel kapanan Uruguay, rakibine fazla baht vermiyordu. Lakin ikinci yarı başlar başlamaz duvar yıkıldı. Friaça’nın golü Brezilya’yı öne geçiriyordu. Enteresan olan, Uruguay kadrosunun bu gole karşın sakinliğini müdafaasıydı.
66’da Schiaffino’nun attığı beraberlik golü tüm oyunu değiştirdi. Brezilya’ya beraberlik yetse de panik başladı. Hakikaten 79’da Ghiggia, stadı susturan golü atıverdi.
Günah keçileri!
Maç bittiğinde statta sessizlik vardı. Bir tarafta katıldığı ikinci kupada da zafere ulaşan Uruguay vardı. Rimet, ismini taşıyan kupayı kaptan Varela’ya veriyordu.
Diğer yanda ise yıkılmış bir Brezilya vardı. O günden sonra 2 yıl ulusal maç yapmadılar. Turnuvada giydikleri formayı bir daha kullanmadılar. Lakin daha acısı, gruptaki siyahi oyuncuları günah keçisi ilan ettiler.